وَ قَالَ ع إِنَّمَا الْمَرْءُ فِي الدُّنْيَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِيهِ الْمَنَايَا- وَ نَهْبٌ تُبَادِرُهُ الْمَصَائِبُ- وَ مَعَ كُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ- وَ فِي كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ- وَ لَا يَنَالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى- وَ لَا يَسْتَقْبِلُ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا بِفِرَاقِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ- فَنَحْنُ أَعْوَانُ الْمَنُونِ وَ أَنْفُسُنَا نَصْبُ الْحُتُوفِ- فَمِنْ أَيْنَ نَرْجُو الْبَقَاءَ- وَ هَذَا اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ لَمْ يَرْفَعَا مِنْ شَيْءٍ شَرَفاً- إِلَّا أَسْرَعَا الْكَرَّةَ فِي هَدْمِ مَا بَنَيَا وَ تَفْرِيقِ مَا جَمَعَا
و درود خدا بر او، فرمود: همانا انسان در دنيا تخته نشان تيرهای مرگ، و ثروتی است دستخوش تاراج مصيبتها: با هر جرعه نوشيدنی، گلو رفتنی، و در هر لقمهای، گلوگير شدنی است، و بنده نعمتی به دست نياورد جز آن که نعمتی از دست بدهد، و روزی به عمرش افزوده نمیگردد جز با کم شدن روزی ديگر پس ما ياران مرگيم، و جانهای ما هدف نابودیها، پس چگونه به ماندن جاودانه اميدوار باشيم. در حالی که گذشت شب و روز بنايی را بالا نبرده جز آن که آن را ويران کرده، و به اطراف پراکند
(اخلاقی)
وَ قَالَ ع يَا ابْنَ آدَمَ مَا كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ- فَأَنْتَ فِيهِ خَازِنٌ لِغَيْرِكَ
و درود خدا بر او، فرمود: ای فرزند آدم، آنچه را که بيش از نياز خود فراهم کنی، برای ديگران اندوختهای.
(اخلاقی، اقتصادی)
نظرات شما عزیزان: